Ο Γιάννης Ζαραμπούκας γράφει για το Καλοκαίρι - Η πτώση του αόρατου πέπλου
Ο Νίκος ένας έφηβος ,γύρω στα 15, περνά τις περισσότερες ώρες της ημέρας του μπροστά από έναν υπολογιστή,παίζοντας ακατάπαυστα και συνομιλόντας με τους εικονικούς του φίλους. Η μητέρα του βλέποντας τον εθισμό του με αυτό το διαολόπραμα,όπως χαρακτηριστικά αναφέρει η ίδια μέσα στο βιβλίο,και μη έχοντας άλλο τρόπο ώστε να τον απομακρύνει απ' αυτό,αποφασίζει να τον στείλει στην αρχαία Ολυμπία,να ζήσει κοντά στον πατέρα του,ο όποιος εργάζονταν εκεί ως αρχαιολόγος τα τελευταία χρόνια. Έτσι λοιπόν,ο Νίκος αν και απρόθυμος να αποχωριστεί τόσο τους εικονικούς του φίλους ,όσο και το δωμάτιο του θα βρεθεί στο πλευρό του πατέρα του,όπου θα περάσει ένα ολόκληρο καλοκαιρί. Ένα εκπληκτικό καλοκαιρί πέρα των προσδοκιών του... Ένα καλοκαίρι,κατά τη διαρκεία του οποίου ο Νίκος θα έρθει σε επαφή με τη φύση,κάτι το οποίο στην Αθήνα όπου έμενε τόσα χρόνια είναι ανέφικτό,θα δημιουργήσει καινούργιους φίλους και θα γνωρίσει τον πρώτο του έρωτα! Ένας έρωτας που θα γίνει η αφορμή για να έρθει αντιμέτωπος με ένα πλήθος περιπετειών! Σύντομη κριτική Είναι η πρώτη φορά που διαβάζω κάποιο από τα βιβλία του κύριου Αναστασόπουλου,ο οποίος από σήμερα κέρδισε έναν ακόμη αναγνώστη.Και αυτό γιατί το βιβλίο του,που αποτελεί ένα παραμύθι,τόσο για εφήβους,όσο και για ενήλικες,που δεν μεγαλώνουν ποτέ,μου άφησε τις καλύτερες εντυπώσεις,καθώς είναι ένα αρκετά καλογραμμένο βιβλίο!Ένα βιβλίο,η πλοκή του οποίου κυλάει ευχάριστα,ενώ ο λόγος του συγγραφέα δεν κουράζει. Αντίθετα δημιουργεί στον αναγνωστή μία πληθώρα εικόνων και συναισθηματών.Ένα βιβλίο επίσης,γεμάτο με πληροφορίες για την ελληνική μυθολογία που σίγουρα θα κεντρίσουν το ενδιαφέρον σου,ενώ παράλληλα θα σε διδάξουν!Ένα βιβλίο που θα προβληματίσει τον αναγνώστη για την επίδραση που έχει το διαδίκτυο στη ζωή ενός εφήβου,ενώ θα του παρουσιάσει με πολύ ξεχωριστό τρόπο,τα οφέλη της σχέσης του ανθρώπου με τη φύση... Πραγματικά ανυπομονώ για τη συνέχεια ! ! ! ! Λεπτομέρειες για το βιβλίο: Περιγραφή: ...τότε συνειδητοποίησα πως αυτός ήταν ο θάνατός μου. Πνιγόμουν! Ή πιο σωστά με έπνιγε! Δεν ήθελα πλέον να βγω στην επιφάνεια, ούτε με ενδιέφερε να αναπνεύσω ξανά, απλά έφερα στη μνήμη μου τα σμαραγδένια μάτια της, το χαμόγελό της και αποφάσισα να πεθάνω με αυτή τη σκέψη, την ομορφιά του προσώπου της με τις αμέτρητες φακίδες? αυτό το γλυκό και περίεργο πλάσμα που ήταν, πριν μετατραπεί σ’ αυτό το τέρας που με παγίδευσε και με σκότωνε αργά και βασανιστικά.
