Σήμερα έχω γενέθλια!!!
Μια Τρίτη 1η του Μάρτη το 1977 ήταν που γεννήθηκα και το χιόνι έπεφτε πυκνό.
Άνοιξα για πρώτη φορά τα μάτια μου και διαπίστωσα αμέσως πως είμαι περιτριγυρισμένος από ανθρώπους που με αγάπησαν και τους αγάπησα εκείνη την πρώτη στιγμή. Πολλοί από αυτούς δεν βρίσκονται πλέον ανάμεσά μας, έγιναν σκόνη στο πέρασμα του χρόνου. Μονάχα ορισμένες φωτογραφίες στους τοίχους και στις κορνίζες μαρτυρούν πως πέρασαν από αυτόν τον κόσμο, με μοναδικό τους σκοπό να αγαπήσουν και να αγαπηθούν χωρίς αντάλλαγμα. Τίποτε άλλο άλλωστε δεν ήταν πιο σημαντικό από την αγάπη τους, εκτός κάποιων συμβουλών που δεν βρίσκονται πλέον σε κάποια κυψέλη του μυαλού αλλά μεταπήδησαν και χαράχτηκαν ανεξίτηλα στην καρδιά.
Οι πρώτες μουσικές νότες που ακούμπησαν τα ευαίσθητά μου τύμπανα ήταν αυτές της Disco, με τραγούδια των ABBA και των BONEY M, μα και των κλαρίνων που ακούγονταν στη διαπασών από τα μικρά τραντζιστοράκια και ο χορός στηνότανε στο Πι και Φι, παρέα με το ξεσκονόπανο που το πιάναμε σφιχτά στο χέρι μαζί με τη μητέρα καθώς γυρίζαμε σε όλο το σπίτι και γύρω από τα έπιπλα.
Τώρα που λέω πως μεγάλωσα, κάποια τραγούδια της δεκαετίας του 80 με συντροφεύουν σχεδόν καθημερινά και αποξαίνουν τη σκέψη μου, κάνοντάς με να θυμάμαι κάποιες από τις αμέτρητες χαρούμενες προεφηβικές χαρές παιχνιδιού και ανταμώματα συναισθημάτων στις παιδικές χαρές με τον πατέρα και κάποιους φίλους που δεν είναι πλέον φίλοι γιατί χάθηκαν έτσι απλά χωρίς εξήγηση.
Η σονάτα του Σεληνόφωτος και ο Γαλάζιος Δούναβης συντροφεύουν το γράψιμό μου και μου ξυπνούν συναισθήματα που θέλω να πιστεύω πως περνούν στους ήρωές μου και τους δανείζουν κάτι από μένα που θα τους συντροφεύει στο άπειρο εσαεί.
Πόσο μακριά και πόσο κοντά είναι άραγε ο έφηβος εαυτός μου από τον τωρινό;
Αν μπορούσα τώρα να αλλάξω κάτι από τα περασμένα θα το άλλαζα, σκέφτομαι τώρα και μου απαντώ αμέσως πως σύμφωνα με τον Νίτσε, έστω και κάτι αν άλλαζα δεν θα ήμουν ο Χρήστος που είμαι τώρα. Τελευταία χρονιά που θα με ρωτήσει κάποιος «Πόσο χρονών είσαι;» και θα απαντήσω «Τριάντα…» του χρόνου θα μπω σε άλλη δεκαετία αν είμαι τυχερός… το λέω στον εαυτό μου καθημερινά ώστε να μην παρασέρνεται σε μεγαλεπήβολα και μακροχρόνια σχέδια. Ο πόλεμος έφτασε στην πόρτα μας. Οι μετανάστες αυτοί ήρθαν για να μας διδάξουν την κακία, την αδικία αλλά και την προσφορά και ανιδιοτελή αγάπη του κόσμου ετούτου!
Ήταν άραγε καλά όλα αυτά τα χρόνια αναρωτιέμαι και δάκρυα γεμίζουν τα μάτια μου στις αναρίθμητες θύμησες… Ήταν όλα υπέροχα! Ένα προς ένα με δίδαξε και κάτι σπουδαίο!!!
Αν ήταν να πεθάνω σήμερα ή αύριο θα το δεχόμουν με χαρά γιατί τα απωθημένα μου τα έκανα πράξη εκτός ίσως από κάποια ταξίδια, μα είναι τόσα πολλά τα υγιή ταξίδια του νου μου που φτάνουν...
Πέτυχα όλους τους στόχους μου!!! Ναι, τους πέτυχα όλους και αύριο θα βάλω άλλους τόσους υπό τη μελωδία του Clair de Lune με ένα ποτήρι λευκό κρασί στο χέρι γιατί είμαι τυχερός που ζω στη Δύση. Οξύμωρο κι όμως αληθινό…
Είμαι τυχερός που ζω πριν έρθει η ανυπαρξία ξανά κι αν καταφέρω αύριο και προξενήσω ένα χαμόγελο σε κάποιο παιδί θα είμαι ακόμα πιο τυχερός, γιατί η ζωή και η κάθε μέρα θα πρέπει να προσφέρει μια αέναη και ανιδιοτελή αγάπη.
Αυτό με δίδαξαν τα χρόνια που πέρασαν. Αγάπη και μόνο αγάπη!!!
Με εκτίμηση
Χρήστος Ε. Αναστασόπουλος
ΥΓ. Σας ευχαριστώ εκ των προτέρων για τις ευχές σας!!! Καλό μήνα και βάλτε Μάρτη στο χέρι για να μην σας κάψει ο ήλιος!
